Een tijdje geleden zag ik op de facebook site van de ontmoetingskerk een leuke blog voorbij komen van een medechristen. Ik las haar blog meerdere keren. `Wow, wat dapper dat je zo openhartig kan en durft te schrijven` hoorde ik mijzelf denken. `Dat zou ik niet kunnen en hieraan zou ik niet tippen, dus vergeet het maar dame`. En ik hoorde de mensen in mijn omgeving alweer denken `wat doe je nu dan weer`. `Je bent nog maar net een paar weken bevallen en nu al weer iets anders erbij oppakken, doe je wel rustig aan.` Hoe dan ook, die mening van de buitenwereld, maar ook mijn eigen overtuiging dat ik niet goed genoeg zou zijn, overtuigden mij geheel onbewust er weer van om me te focussen op andere dingen. Dingen die anderen wel van me gewend zijn of die horen bij een pas bevallen moeder. En dit alles gebeurt dagelijks in een mum van tijd. Er is immers altijd wel iets te doen in onze drukke levens.
Dapper om te schrijven.
Niet veel later zag ik weer een blog voorbij komen en daarnaast lees ik dagelijks diverse blogs. Blogs van moeders, van reizigers, over het leven, over van alles wat ik maar interessant vind. En toen ik deze blog las, dacht ik weer `wat dapper dat je zo openhartig kan en durft te schrijven`. En ik scrolde weer verder op mijn telefoon kijkend naar alles wat er in het leven afspeelt bij mijn facebookvrienden en de diverse pagina`s die ik volg. Zo zijn mijn gedachten zo weer ergens anders en dus overal. Overal en nergens.
En nu schrijf ik hier dan toch mijn eerste blog voor de Ontmoetingskerk. Nu, donderdagmiddag 29 maart 2018 om 14.42 uur, type ik deze zin. Lekker boeiend hoor ik je al denken, dit gaat echt nergens heen en je wilt afhaken. Maar is het werkelijk niet boeiend? Als jij denkt van niet, dan ben je vrij om niet verder te lezen, maar als je nieuwsgierig bent in waarom wel, dan nodig ik je uit om toch een poging te wagen mijn eerste blog verder te lezen.
Afhaken kun je altijd ;)
Dus jij denkt dat het wel boeiend was dat ik om 14.42 uur bovenstaande zin aan het typen was? En waarom zou dat boeiend kunnen zijn? Denk daar eens een minuutje over na en lees dan verder.
Wat heeft je dit gebracht? Heb je een antwoord gevonden of was het juist zo druk in je hoofd dat het niet mogelijk was om je te focussen op deze vraag? Dat laatste is nu juist wat de reden is dat ik mij vaak niet ergens toe zet, ondanks dat ik iets wel graag zou willen. Omdat ik NU wel iets anders te doen heb, omdat ik NU ergens anders over moet nadenken, omdat ik NU vind ik dat iets niet kan. Dus begeef ik me dan maar weer lekker in mijn comfortzone. En hoef ik niet iets te doen wat ik spannend vind. Niet iets te doen waar ik bang voor ben. Niet iets te doen waarvoor ik angst heb. Dus niet mijzelf te laten zien, want dan vind ook niemand iets van mij.
`Huh, jij durft jezelf niet te laten zien`
hoor ik de mensen denken die mij kennen. Ik steek mijn mening inderdaad niet onder stoelen of banken en op social media ben ik ook vaak wel te vinden en laat ik zien wat ik aan het doen ben. Maar wat veel mensen niet weten is dat dit echt niet zonder slag of stoot gaat en drijft de angst voor afwijzing mij wederom om iets niet te doen. En dan heb ik het niet over het bakken van een taart of een praatje maken met de buurman, maar over dingen die ik echt spannend vindt. Dingen die je beproeven en waarop je beoordeeld kan worden. Zoiets als op een podium staan en auditie doen voor the Voice, al moet ik zeggen dat ik daar echt niet aan moet beginnen want als ik ga zingen…nou laten we het daar maar niet over hebben. Ik beperk me wel tot de douche ;)
Maar soms moet je je beproeven om verder te komen.
Om jezelf te ontwikkelen, om te groeien, om te gaan stralen. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor jou, voor iedereen. En we kennen ook allemaal wel dat ongemakkelijke gevoel als je iets moet doet wat je nooit eerder hebt gedaan. Maar dit geldt niet alleen voor ons, ook Jezus moest zich meerdere keren beproeven. Ook vandaag zo`n 2000 jaar geleden. Vandaag is het witte donderdag. Op deze dag herdenken we de pesachmaaltijd die Jezus had met zijn discipelen aan de vooravond van zijn kruisiging. Maar ook de dag waarop Jezus in de steek gelaten wordt door zijn leerlingen en Judas verraad pleegt, zodat Jezus gevangen genomen kan worden. Dit alleen al lijkt me een behoorlijke beproeving. Om maar niet te spreken over de kruisiging. Een grotere beproeving kan ik mij niet voorstellen. Het idee dat je een doornenkrans op krijgt en je vastgespijkerd wordt aan een houten kruis, die je ook zelf nog eens moet dragen, daar kan ik me totaal niets bij voorstellen. Dit lijkt me oprecht het meest zware en meest beangstigd wat je maar kan meemaken. Maar toch onderging Jezus het, hij onderging zijn lot. Was hij dan niet bang? Nou zeker wel. Jezus was ook mens en zweette van angst. Maar Jezus laat zich niet leiden door deze angst, want Hij vertrouwt op Zijn Vader. Op onze Vader, onze God, die voor ons zorgt. Daarom is Jezus gestorven, voor ons, voor alle kinderen van onze Vader.
Als Jezus zo`n grote beproeving kan doen en zijn angst kan overwinnen als mens, dan zou ik dat toch ook moeten kunnen. Jezus vertrouwde op zijn Vader en laat zich door hem leiden. Hoe moeilijk kan het zijn? Je gelooft in God, dus je vertrouwt op hem, laat het los en ziet wel waar het schip strandt. Het lijkt me machtig mooi als ik dit zou kunnen. Wat een verlossing zou dat zijn. Je nergens meer druk om hoeven te maken. Volledige vertrouwen hebben. Op Hem en zijn goedheid.
Op een van de moeilijkste momenten..
Ik weet nog goed hoe ik mij voelde toen ik midden in mijn echtscheiding verwikkeld zat. Een van de moeilijkste momenten in mijn leven, terwijl ik op dat moment ook nog vol rouw was door het overlijden van mijn vader en kampte met werkloosheid, ondanks dat ik goed afgestuurd was. Je kan je voorstellen dat dit een moeilijke periode was in mijn leven. Maar juist op dit moment had ik geen andere keuze dan volledig te vertouwen op God. Er waren veel momenten waarop ik het even niet meer zag zitten, maar God heeft me gered. Ik kwam in contact met lieve mensen, die zich over mij ontfermden en van waaruit ik weer verder mocht groeien. Groeien in mijn zelfvertrouwen, maar ook in mijn relatie met God. In mijn dagelijks leven ben ik hem nog wel eens kwijt, want doordat ik niet altijd stil sta bij wat ik NU aan het doen ben, omdat ik altijd overal en nergens ben, altijd wel bezig ben met iets of doordat ik me teveel laat leiden door anderen, angst of wat dan ook.
Maar als er 1 ding is wat mij dan weer dichterbij God brengt, is door te denken door Jezus. Juist DOOR Jezus. Door zijn ogen, zijn hart, zijn gevoel. Dit doe ik door mezelf af te vragen `what would Jesus do?` De antwoorden die ik dan krijg helpen mij weer in het leven en handelen als Christen. Niet dat dit perfect is, maar het helpt mij om me in het dagelijks leven te richten op God en het Christen zijn te integreren in mijn leven. Dit is soms een behoorlijke zoektocht, maar het is het meer dan waard. Want juist hierdoor kan ik zegge: ik bloei, ik groei en ik leef. DOOR Jezus. Door hem ik heb de keuze gemaakt om deze blog toch maar te schrijven. En me niet te laten lijden door mijzelf en mijn onzekerheid. Hij vertelt mij mijn leven niet te laten leiden door angst, maar door te vertrouwen en van daaruit te bloeien.
Hoe zorg jij er voor dat je bloeit en groeit en wat betekent het geloof hierin voor jou?
Margreet Twilhaar.
