Het is al een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Toen ik deze blog schreef had ik genoeg inspiratie om te schrijven. Maar de laatste weken/maanden kwam ik hier niet aan toe. Mijn agenda liet het niet toe. Je weet wel, werk en, afspraken enz. Gelukkig waren er ook momenten van overdenking en verdieping. Maar daar bleef het dan ook bij. Geen tijd om die overdenking te overdenken om tot een praktische uitwerking te komen en/of stappen te maken in mijn leven die leiden tot een verandering. Dit is wel wat ik het liefst doe namelijk. Verandering zorgt bij mij namelijk voor groei en ontwikkeling. En dat hoeven geen grote dingen te zijn. Zo liep ik er tegenaan dat ik soms wat qualitytime voor mijzelf mis. Dus neem ik nu vaker over de dag even een momentje voor mijzelf. Wat ik jammer vind aan zo`n geplande agenda is dat er geen tijd meer is om voor mijzelf te komen tot een praktische uitwerking. En of ik nu kan zeggen dit komt door de maatschappij of dit komt door de `omstandigheden `. Nee, het is een keuze geweest. Een keuze, wellicht niet bewust, om te kiezen voor handelen vanuit de eerste helft van mijn leven. Een keuze voor plannen en controle. Niet dat dit erg is, want het geeft me enigszins ook wel een fijn gevoel.
Dopen als zegen van God.
Op zondag 6 mei is onze zoon gedoopt. De doop had voor deze dienst voor mij de betekenis van het krijgen van de Zegen van God. Met wegwassen van zonden bij baby`s heb ik eigenlijk niet zoveel. Ik vind het moeilijk om te aanvaarden dat een baby die kersvers op de wereld is gezet, als een geschenk van God, zondig is. Hier heb ik zo mijn gedachten over, maar daar kan ik verder niets over zeggen, want ik moet eerlijk zeggen dat ik me hierin onvoldoende verdiept heb om hier een oordeel over te kunnen geven. Maar deze doopdienst heeft me zeker wel tot nieuwe inzichten gebracht, wat ik graag met jullie wil delen.
Eerste of tweede helft?
In de overdenking werd er gesproken over een eerste en tweede helft van je leven. Paulus spreekt over het oude en nieuwe leven ofwel eerste en tweede helft van het leven. In Romeinen 6:5 staat het volgende m.b.t. de doop:` Dus eigenlijk zijn we gestorven net als Jezus Christus, maar dan zullen we ook opstaan en eeuwig leven net als Christus.` Je sterft in het oude leven en staat weer op in het nieuwe leven; je zonden worden weggewassen. Maar wat is nu die eerste en tweede helft? In de eerste helft van het leven staat leren en presteren, belonen en kritiek, zwart-wit/logisch denken, doelen stellen en plannen, controle krijgen en houden, sterk en autonoom zijn centraal.
Allemaal belangrijke dingen die we nodig zijn in ons leven. In de tweede helft van ons leven staat liefde ontvangen en geven, genadig zijn en vergeven, wonderen en tekenen, leren falen en lijden, vertrouwen en overgave en kwetsbaar en open zijn centraal. Dingen die eigenlijk nog belangrijker zijn in ons leven, maar in deze maatschappij soms ondergeschoven worden. Maar ook dingen die we zelf vaak moeilijk vinden. Dit komt doordat we deze dingen onvoldoende geleerd hebben, omdat we voornamelijk geleerd hebben om geliefd te worden als je gepresteerd hebt. Als ik naar mijzelf kijk zie ik ook iemand die graag presteert en dat geeft toch wel een fijn gevoel, want je wordt gezien en krijgt erkenning. En ik denk als we allemaal eerlijk naar onszelf kijken, we dit allemaal op onze eigen manier ook ervaren, ieder op zijn of haar eigen manier. En met de komst van social media wordt soms de druk hoger. Al heb je ook een keuze je daarvoor af te sluiten en te kiezen voor dankbaarheid. Dat maakt je een gelukkiger mens.
Ik leef vanuit de tweede helft
Zelf probeer ik meer te leven vanuit de tweede helft van mijn leven. Maar merk ook dat ik er wel eens moeite mee heb. Ik houd zelf graag controle over de dingen die belangrijk voor me zijn. Zoals bijvoorbeeld mijn kinderen. Ik wil het liefst zelf beslissen wat er met hen gedaan wordt en graag de controle houden over belangrijke levensgebeurtenissen in hun leven, ook al weet ik dat God het in de hand heeft en als ik vertrouw op Hem uiteindelijk alles goed komt. Deze controle geeft me wel enige veiligheid, dus volledig vertrouwen op God (dus overgave en loslaten) is voor mij nog wel eens een strubbel in mijn leven. Andere dingen gaan me beter af, zoals open en kwetsbaar opstellen.
Maar dit gaat soms ook niet zonder slag of stoot. Het heeft me ook wel eens het moeras in geholpen. Mensen die er van schrikken, er geen raad mee weten, mij hierdoor afwijzen etc. Waardoor ik genegeerd werd of over mij geroddeld werd. Als kind was ik hier behoorlijk verdrietig over. En als het nu gebeurt, kan ik het begrijpen en verklaren, waardoor ik een ander hierin kan vergeven. Maar door deze afwijzing heb ik als kind mijzelf geleerd om bepaalde gevoelens op te kroppen en niet te uiten. Nu na jaren weet ik voor mijzelf eindelijk hoe ik hier het beste mee kan omgaan. Wetende dat dit een heel proces is, weet ik ook dat dit voor mijn kinderen ook een groot leerproces wordt.
De overdenking van de doopdienst heeft mij dan ook wel geraakt. Het liefst wil ik mijn kinderen beschermen, maar weet ook heel goed dat dit niet de oplossing is. Het is beter dat ze zo nu en dan falen en weten wat lijden is, zodat ze zich ook kunnen inleven in een ander en een ander hierbij kunnen ondersteunen. Door te ervaren krijg je veerkracht en weet je ook dat het altijd weer beter wordt.
Dopen heeft een diepe betekenis
Het dopen van onze zoon heeft voor mij nu een veel diepere betekenis gekregen. Niet alleen een zegen van God, maar ook een keuze voor het kiezen voor opvoeden vanuit de tweede helft. Dat betekent niet dat ik de eerste helft zal negeren, maar ben van mening dat ze dit op school en andere plekken wel gaan leren en natuurlijk vind ik ook dat ik als ouder een taak heb om ze te leren taken af te ronden, door te zetten enz. Maar een uitdaging is het wel. Want hoe moet je dat als ouder aan je kind leren als de maatschappij meer individualistisch is, meer gericht is op presteren dan waar je jezelf goed bij voelt en waarbij carrière de hoofdtoon voert? Ik zie mijn zoon al huilend aan tafel zitten bij zijn vrienden, vertellen over datgene wat hem dwars zit en vervolgens keihard uitgelachen worden. Al is dit misschien wat overdreven gesteld ;)
Hoe mooi zou het zijn als dit geaccepteerd wordt en een ieder als kind mag ervaren dat hij of zij goed is zoals hij is? We zijn immers allemaal kinderen van God en God heeft ons lief zoals we zijn. Waarom zullen wij een ander dan niet liefhebben en stellen wij voorwaarden aan anderen om geliefd te worden? Als we daar nu eens mee zouden kappen, zou de wereld dan niet veel mooier worden? En ik realiseer mij dat ik hierin als ouder een voorbeeld ben voor mijn kinderen. Hoe kan ik van hen verwachten dat ze een ander vergeven als ik zelf in gevoelens van wraak en haat zou blijven zitten? Hoe menselijk en normaal het ook is, we hebben altijd de keuze om te kiezen voor liefde en daarmee voor God. En ook Paulus pleitte daarvoor; het stoppen van leven vanuit de eerste helft.
Als ouder vind ik dan ook dat ik kritisch naar mijzelf moet blijven kijken. En waar nodig mijn best moet doen om bepaalde dingen te veranderen in mijn leven in het belang van opvoeden vanuit de tweede helft. Ik heb gekozen voor de doop en daarmee ook voor een nieuw leven. Een leven vanuit liefde en mildheid. Dit zal vast en zeker niet zonder slag of stoot gaan en zal hierin vast en zeker ook fouten maken. Maar goed, uiteindelijk overwint liefde toch alles??
Daarbij vraag ik mij wel af: welke taak hebben wij als Christen en als ouders naar onze kinderen toe in het leven vanuit liefde, vanuit de tweede helft en daarmee het woord van God voort te zetten? En mooier nog, hoe kunnen wij dit verspreiden in onze omgeving? Want als liefde overwint dan…
Margreet Twilhaar.
