Ladies Night in het Parkgebouw

Zoals het in ieders leven wel eens passeert, zo gaat het momenteel met mij: mijn emmer dreigt een beetje te vol te raken. En dus heb ik een time-out van mijn werk, en stap ik morgen op de boot naar Ameland om daar in mijn uppie even drie dagen wat tot me zelf te komen.

Vorige week toen dit alles begon te rollen, appte mijn buurvrouw en GGG-maatje me nog even over de filmavond in het parkgebouw. Lady’s night! Ochgrut ja, daar hadden we het ook nog over gehad. En ze heeft me aangemeld. Of het nog doorgaat? Ik besluit voor me zelf, dat dit bij het stukje‘ontspanning’ hoort en dus ga ik met haar mee.

Dinsdagmiddag, appje van de buuv’: J. gaat ook mee en stelt voor om eersteven samen koffie te doen in het parkgebouw. Dat lijkt me een goed plan. Dan kunnen we eerst even lekker bij-beppen. We zijn bijna als eerste binnen en bestellen een kop koffie. "Hoeveel muntjes krijg je? Wat zeg je? Dit krijgen we van de kerk?" J. grapt, dat alle zegen van boven komt. Ik mag het toch niet hopen, want dan is de koffie vast al lang koud. Maar nee hoor, warme koffie. Warm gebaar. En warm gezelschap!

Langzaam zien we de foyer vollopen met allemaal meer en minder bekendegezichten. Lady’s night it is: wat een kakelend kippenhok zeg. Heerlijk! We mogen naar de Van Dam-zaal en passen er met wat extra stoelen net in. Volle bak dus.

Marjo weet de zaal vol vrouwen tot stilte te brengen en heet ons namens het Gemeentepastoraat allemaal van harte welkom. Ze vertelt, welke film er wordt gedraaid: The Shack, een verfilming van het boek De Uitnodiging.
Hé, daar hebben we het met de GGG over gehad! Die zou ik nog lezen. Misschien beter dat ik dat niet heb gedaan, want het valt meestal tegen: eerst het boek en dan de film. Maar wat ik wel weet, en dat wordt ook verteld, is dat het een indrukwekkende film is. En dat er na afloop gelegenheid is om inde zaal even na te praten voor hen die daar behoefte aan hebben. Oew... ishet wel slim om in mijn ‘toestand’ deze film te gaan zien? Maar buuv’ stelt me gerust: ze heeft zakdoekjes bij zich....

En indrukwekkend ìs het!! Ik wist totaal niets over de inhoud van de film, maar het verhaal kwam bìnnen, zeg! Ik zal over de inhoud van de film nietsverklappen (want er zijn vast wat mensen die ‘m nog gaan kijken), maar in notime stroomden de tranen over mijn wangen en was ik nat tot onder aan mijnkin. En ja hoor, daar kwam het eerste zakdoekje van de buuv’.

Maar behalve dat het verhaal van de hoofdrolspeler me aanvankelijk zo aangreep (vanwege parallellen met de oorzaak van mijn volle emmer), werd ook de prachtige boodschap daarna persoonlijk voor me, en kreeg ik een nieuw zakdoekje van de buuv’ aangereikt. Maar ik was niet de enige, die zoemotioneel reageerde op de film hoor. Ik hoorde overal om me heen snotteren. Waardevolle tranen (!) van verdriet, gemis, rouw, herkenning, en ontroering vloeiden deze avond rijkelijk. En voor we het wisten was de filmklaar. En ik hoopte, dat het licht nog even uitbleef....

Wat een fijne film, wat een HEERlijke boodschap! Voor mij was de mooiste boodschap, dat Jezus mijn vriend is, en dat God liefde is. Maar volgens mij pikt ieder voor zich daar misschien wel een andere, en voor hem/haar meestpassende boodschap uit. En je kunt je geen fijner gezelschap wensen om zo’n boodschap te ontvangen als het gezelschap van je zusters, tijdens een lady’snight in het parkgebouw.

En ik kan me geen fijner moment voorstellen om deze boodschap te ontvangen: ik heb de komende dagen op Ameland wel wat te overdenken!Dank commissie, dank parkgebouw, dank buuv’, dank zusters en dank PAPA!

Een blog van Anneke Bargpeter


Naar het nieuwsoverzicht