Bang zijn

Iedereen weet nog wat hij deed, welke muziek er op stond of hoe de kamer rook toen het nieuws binnen kwam van de moord op Pim Fortuyn, de ramp van 9/11, de vuurwerk ramp in Enschede of andere (persoonlijke momenten) waarbij de wereld even stil staat en er een gevoel van onmacht en angst door je heen gaat. 

Nu kunnen we helaas ook maandag 18 maart aan dat rijtje toe voegen. Ik probeer me te verplaatsen, met nadruk op proberen want die angstige momenten, die shock is natuurlijk met geen pen te beschrijven en met geen enkel woord te verwoorden. 

Zomaar een dag van: De trambestuurder 

“Gelukkig is de rust weer terug na de treinstaking van vanmorgen, dit is mijn laatste ronde voor mijn koffiepauze” 

Plotseling klinken er schoten….. Zijn wereld en die van zijn passagiers zal vanaf vandaag nooit meer hetzelfde zijn….. 

Zomaar een dag van: de Politieambtenaar 

Zondagavond 17 maart: “Morgen een relatief rustige dag, we staken voor een beter pensioen en gaan met een snelheid van 66 km per uur richting den Haag. Ik moet bekennen dat ik dit een welkome afwisseling vind, want de gebeurtenissen in mijn afgelopen weekenddienst logen er niet om.” 

Zomaar een dag van: De verpleegkundige van het UMC in Utrecht 

“De telefoon gaat op de SEH afdeling, of we tenminste 3 trauma kamers klaar willen maken vanwege een schietpartij hier in Utrecht. We snellen ons direct naar de kamers, maar we krijgen al snel het bericht dat ook het calamiteitenhospitaal is opengesteld. Wat is er gebeurd?” 

Zomaar een dag van: Minister president Mark Rutte 

Tijdens het wekelijkse coalitie overleg kreeg hij wat…. Een appje of een papiertje toegeschoven of fluisterde iemand in zijn oor, dat er een vreselijke aanslag in Utrecht heeft plaats gevonden. 

Direct uit het overleg zei hij niet veel, alleen dat hij zich grote zorgen maakte, hij was bang…. 

19 maart: Zomaar een dag? 

Ik neem me voor een blog te schrijven over deze verschrikkelijke gebeurtenis in Utrecht, maar wat moet ik schrijven? Ik ben leeg, natuurlijk kan ik vertellen over mijn angstige momenten dat ik vroeger kon veranderen van een blij en vrolijk meisje overdag, tot een angstig en bang poppeke. Die haar ouders heel wat slapeloze nachten heeft bezorgd. Maar dat klinkt (zeker nu) totaal onbelangrijk bij deze onbegrijpelijke angstige momenten die de slachtoffers, hulpverleners en nabestaanden hebben mee moeten maken gisteren. 

Er schiet me een lied te binnen: “Ik hef mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan?” 

Want uitgerekend vandaag na al die donkere, sombere en regenachtige dagen zie ik voor het eerst een strakblauwe lucht, alsof Hij mij zeggen wil “Stil maar meisje, Ik ben er wel” 

Mijn respect, medeleven en gebeden gaan uit naar alle slachtoffers en nabestaanden, maar ook naar alle hulpverleners, politie, arrestatie team en de mensen van het NCTV (terrorismebestrijding) 

Dat jullie je gedragen mogen voelen door God

Een blog van Anneke Bargpeter


Naar het nieuwsoverzicht