Raar eigenlijk en nu spreek ik voornamelijk vanuit mijzelf hoor. Maar wij kijken met z’n allen altijd zo ontzettend uit naar de Kerst, in mijn vorige blogs is dat al wel duidelijk geworden dat wij het kerstverhaal als een soort van magisch en euforisch gebeuren ervaren compleet met alle kitsche kerstversiering in huize Bargpeter. Want het is toch onbegrijpelijk en iets om voor eeuwig dankbaar voor te zijn dat God zijn enige Zoon gegeven heeft om te sterven voor onze zonde.
En dan staat nu ineens Pasen voor de deur.
Een feest waarbij voor mij de betekenis eigenlijk nog intenser en mooier is dan het kerstfeest, want Jezus moest het allemaal wel zelf doorstaan en het is Hem gelukt, voor ons! Dat is pas een feestje waard!
De 40-dagen tijd, tijd van bezinning, vasten en lijden. Een vreselijke tijd, waar ik normaal gesproken maar het beste van probeer te maken, zeker met onze meiden die alle 3 nogal visueel ingesteld zijn. Dan is het Paasverhaal met het verraad, de mishandeling, de bespotting en het uiteindelijke sterven van Jezus niet een van de meest makkelijkste bijbelverhalen om gezellig voor het slapen gaan voor te lezen. Ik betrap me er nu op dat ik voorgaande jaren altijd maar een beetje om het lijden van Jezus heen draaide, natuurlijk las ik de meiden het paasverhaal wel voor, maar ik was er erg goed in om ze weer af te lijden met de vrolijke intocht met Palmpasen, wat een feest! Jezus is in Jeruzalem!
Eenzaam en bang
Voor mijzelf en de kinderen blok ik het beeld die ik op dat moment heb van Jezus: Tussen die grote juichende mensenmassa vreselijk eenzaam en bang voor wat komen gaat. Nee, daar moet ik dan even niet aandenken, ik ga liever in de weer met het bakken van een Pesach brood, het versieren van een Paas zwaantje op een stok en het kijken naar the Passion op tv. Niet denken aan het verdriet en de angst van Jezus denken Anneke, niet doen!!
Het Paasfeest zelf was voor mij dan ook een echt groot feest, het lijden van Jezus is volbracht en ik hoef me er vanaf dat moment minder schuldig om te voelen dat ik zijn lijden “blok”. Natuurlijk dank ik elke dag opnieuw God dat Hij zijn Zoon heeft gegeven voor onze zonden, maar verder ga ik niet. Dit mag ik voor mezelf natuurlijk niet goed praten hoor, maar eigenlijk is dat wel een beetje de aard van dit beestje. Alle tegenslagen die wij hebben moeten mee maken (ik wil niet klagen, maar we hebben als gezin al best wel wat op ons bordje gehad) ook dat heb ik allemaal geblokt en ik kan er je nog maar weinig over die periodes vertellen. Zelfbescherming denk ik. Ik kan het maar moeilijk aanzien dat de mensen waarvan ik hou het moeilijk hebben, verdriet hebben of ziek zijn. Ik cijfer mezelf op die momenten compleet weg en schiet in een soort van zorgmodus. En dat heb ik zeker met het lijden van Jezus en dat is nog moeilijker, want ik kan niet in mijn zorgmodus even naar Hem toe om Hem zijn voeten te wassen of letterlijk zijn kruis te dragen… Dat kan alleen in gebed…..
Hoe deel jij de 40 dagen tijd in?
En toch wil ik ook aan onze meiden ook de 40 dagen tijd meegeven, maar hoe? We zouden kunnen gaan vasten, dan stappen we deze keer halverwege in en vasten we, natuurlijk met uitzondering van de zondagen tot aan Pasen! Ik denk niet dat ik hiermee een de meiden van 9, 7 en 3 jaar een meerwaarde mee kan geven voor de 40 dagen tijd en het Pasen, althans nu nog niet. Ik heb besloten dat onze meiden iemand zoeken die het nu moeilijk heeft en op zijn of haar manier ook een lijdensweg moet doorstaan. Het mooie van kinderen is dat dit natuurlijk van alles kan zijn: Het lijden van iemand die gepest wordt op school, het lijden van iemand die de bus heeft gemist, of het lijden van iemand die ernstig ziek is. Op stille zaterdag krijgen de meiden geld om voor die persoon een cadeautje te kopen en dit samen met de geweldige boodschap van het paasfeest te geven aan de persoon die ze hebben uitgekozen! Dus wie weet tref je binnenkort Emma, Julia of Annemijn aan je deur….. Ik ben benieuwd, jullie ook?
Anneke Bargpeter.
